Romeinen 9

₁Omdat ik verbonden ben met Christus, spreek ik de waarheid, ik lieg niet: de heilige Geest bevestigt het door de stem van mijn geweten. ₂Er is iets dat me erg verdrietig maakt en me onophoudelijk kwelt: ₃het lot van mijn volk, mijn natuurlijke verwanten. Ik zou wensen, vervloekt te worden en van Christus gescheiden te zijn, als ik ze daarmee kon helpen. ₄Zij zijn Israëlieten; God nam hen als zijn zonen aan en liet hun zijn glorie zien; hij sloot met hen verbonden en gaf hun de wet van Mozes, de eredienst in de tempel en de beloften; ₅ze stammen af van de aartsvaders en als mens behoort Christus tot hun geslacht, hij die God is, boven alles verheven en te prijzen voor altijd! Amen.

₆Ik beweer niet, dat God zijn woord heeft gebroken. Want niet allen die tot het volk van Israël behoren, zijn ook werkelijk Israëlieten, ₇en niet alle nakomelingen van Abraham zijn ook echt kinderen. Integendeel, er staat: Alleen wie afstammen van Isaak zullen uw nakomelingen genoemd worden. ₈Dat betekent dus, dat iemand geen kind van God is omdat hij een kind is volgens de weg van de natuur, maar omgekeerd: de kinderen die geboren zijn volgens Gods belofte, gelden als nakomelingen. ₉Want de belofte die God aan Abraham deed, luidde: Volgend jaar om deze tijd kom ik terug en dan zal Sara een zoon hebben.

₁₀Daar komt nog het volgende bij. Rebekka had van een en dezelfde man, onze voorvader Isaak namelijk, twee zonen. _11-12Toen ze nog niet geboren waren en niets goeds of kwaads hadden gedaan, zei God tegen haar: De grootste zal aan de kleinste onderworpen zijn. Daaruit blijkt dat de keus altijd bij hem ligt, en dat die keus niet afhangt van wat mensen presteren, maar van hem, die roept. ₁₃Dit is in overeenstemming met wat er geschreven staat: Jakob heb ik liefgehad, maar Esau heb ik gehaat.

₁₄Moeten wij hieruit opmaken dat God onrechtvaardig is? Volstrekt niet! ₁₅Tegen Mozes zei hij al: Ik zal medelijden hebben met wie ik wil, en ik zal mild zijn voor wie ik wil. ₁₆Het hangt dus niet af van de wil of de inspanning van de mensen, maar van de barmhartigheid van God. ₁₇Want in de Schrift staat dat hij tegen de farao zegt: Ik heb u alleen daarom in leven gelaten om u mijn macht te tonen en de hele wereld bekend te maken wie ik ben. ₁₈God heeft dus medelijden met wie hij wil, en hij maakt halsstarrig wie hij wil.

₁₉Nu zult u zeggen: Wat heeft God dan nog aan te merken? Want wie kan zich tegen zijn wil verzetten? ₂₀Maar mens, wie denkt u dat u bent, dat u zo tegen God spreekt? Een stuk aardewerk kan ook niet aan zijn maker vragen: Waarom hebt u mij zo gemaakt? ₂₁De pottenbakker gebruikt de klei zoals hij wil; van dezelfde klei maakt hij een kostbare vaas en een alledaagse pot. ₂₂Hetzelfde is waar voor wat God doet. Hij wil laten zien, hoe hij straft, en bekendmaken, hoe machtig hij is. Daarom juist heeft hij het grootste geduld gehad met hen die hij wilde straffen en die de ondergang tegemoet gingen. ₂₃Dit deed hij ook om de rijkdom van zijn glorie te openbaren voor hen met wie hij medelijden wilde tonen en die hij had voorbestemd om in zijn glorie te delen.

₂₄Dat zijn wij. Ons heeft God geroepen, niet alleen uit de Joden, maar ook uit de niet-Joden. ₂₅Het is zoals bij de profeet Hosea staat geschreven:

₂₇En de profeet Jesaja roept over Israël uit:

₂₉Daarvóór had Jesaja ook al gezegd:

₃₀Wat volgt hieruit? Dit: de heidenen die er niet naar streefden gerechtvaardigd te worden, zijn nu juist gerechtvaardigd, en wel door te geloven. ₃₁Maar Israël, dat er altijd naar streefde door het naleven van een wet gerechtvaardigd te worden, heeft zo’n wet niet gevonden. ₃₂En waarom niet? Omdat zij dachten dat het niet van hun geloof afhing, maar van hun daden. Zij zijn gestruikeld over het struikelblok ₃₃waarvan de Schrift zegt: