Marcus 6

₁Jezus ging vandaar naar de stad waar hij was opgegroeid. Zijn leerlingen gingen met hem mee. ₂Op sabbat begon hij onderricht te geven in de synagoge. Er waren veel mensen. En toen ze hem hoorden, verbaasden ze zich zeer en zeiden: ‘Waar haalt hij dat allemaal vandaan? Hoe komt hij aan die wijsheid? Wat zijn dat voor wonderen die hij doet? ₃Is hij niet die timmerman, de zoon van Maria, en de broer van Jakobus, Joses, Judas en Simon? En zijn zusters, wonen die hier ook niet?’ Ze ergerden zich aan hem. ₄Jezus zei tegen hen: ‘Een profeet is overal geëerd behalve in zijn eigen stad en bij zijn familie.’ ₅En hij kon er geen enkel wonder doen, alleen maar een paar zieken genezen door hun de handen op te leggen. ₆En hij was verbaasd over hun ongeloof.

Jezus trok langs de dorpen in de omtrek en onderwees er de mensen.

₇Hij riep zijn twaalf leerlingen bij zich. Hij stuurde hen er twee aan twee op uit en gaf hun macht over de onreine geesten. ₈‘Neem voor onderweg niets mee behalve een reisstaf,’ droeg hij hun op, ‘geen brood, geen tas, geen beurs met geld; ₉doe wel sandalen aan je voeten, maar neem geen extra stel kleren mee.’ ₁₀En hij vervolgde: ‘Vind je ergens onderdak, blijf daar dan tot je weer verder trekt. ₁₁Kom je in een plaats waar ze je niet willen ontvangen en waar ze weigeren naar je te luisteren, ga daar dan weg en sla het stof van je voeten, als waarschuwing.’

₁₂Zij gingen op weg en riepen de mensen op een nieuw leven te beginnen. ₁₃Ze dreven veel demonen uit en maakten veel zieken beter door hen met olie te zalven.

₁₄Ook koning Herodes hoorde ervan, want Jezus’ naam werd overal genoemd. ‘Johannes de Doper is opgewekt uit de dood,’ werd er beweerd. ‘Daarom kan hij die wonderen doen.’ ₁₅Anderen zeiden: ‘Het is Elia,’ en weer anderen: ‘Het is een profeet zoals wij die vroeger gehad hebben.’

₁₆Maar Herodes zei, toen hij ervan hoorde: ‘Het is Johannes! Ik heb hem laten onthoofden, maar hij is opgewekt!’ ₁₇Herodes had namelijk Johannes laten grijpen, boeien en gevangenzetten ter wille van Herodias, de vrouw van zijn broer Filippus. Want Herodes had haar getrouwd ₁₈en toen had Johannes tegen hem gezegd: ‘U mag niet trouwen met de vrouw van uw broer.’ ₁₉Daarom had Herodias het op Johannes voorzien. Ze wilde hem uit de weg ruimen, maar ze kreeg er de kans niet toe, ₂₀want Herodes had ontzag voor Johannes. Hij kende hem als een rechtvaardig man, die God was toegewijd. Daarom nam hij hem in bescherming. Als hij naar Johannes luisterde, raakte hij in verlegenheid; toch mocht hij hem graag horen.

₂₁Op zekere dag zag Herodias haar kans schoon. Herodes vierde zijn verjaardag en gaf een feest voor de hoogwaardigheidsbekleders, de hoge officieren en de vooraanstaanden van Galilea. ₂₂De dochter van Herodias kwam de feestzaal binnen en danste voor het gezelschap. Ze viel zo bij Herodes en zijn gasten in de smaak dat de koning tegen het meisje zei: ‘Vraag me wat je maar wilt en ik zal het je geven.’ ₂₃Hij zwoer het haar: ‘Wat je me ook vraagt, ik zal het je geven, al was het de helft van mijn koninkrijk!’

₂₄Het meisje ging de zaal uit naar haar moeder en vroeg: ‘Wat zal ik vragen?’ ‘Het hoofd van Johannes de Doper,’ was het antwoord. ₂₅Meteen ging ze weer naar binnen en liep haastig op de koning toe en zei: ‘Ik wil dat u mij op een schaal het hoofd van Johannes de Doper geeft, nu dadelijk.’ ₂₆De koning werd diepbedroefd, maar hij kon niet weigeren, want hij had een eed gedaan waar al zijn gasten bij waren. ₂₇Hij stuurde meteen een soldaat van de wacht met het bevel het hoofd van Johannes te brengen. De soldaat ging naar de gevangenis en onthoofdde Johannes. ₂₈Hij bracht het hoofd op een schaal binnen en gaf het aan het meisje en het meisje gaf het aan haar moeder. ₂₉Toen de leerlingen van Johannes hoorden wat er gebeurd was, kwamen ze zijn lichaam halen en legden het in een graf.

₃₀De apostelen kwamen bij Jezus terug en brachten hem verslag uit van wat ze allemaal gedaan hadden en wat ze aan de mensen hadden geleerd. ₃₁Intussen was het zo’n komen en gaan van mensen dat Jezus en zijn leerlingen niet eens tijd vonden om te eten. Daarom zei hij tegen hen: ‘Kom, laten we ergens naartoe gaan waar we alleen kunnen zijn. Dan kunnen jullie wat uitrusten.’ ₃₂En ze gingen in de boot, naar een rustige plaats waar ze alleen konden zijn.

₃₃Maar de mensen zagen hen vertrekken en velen begrepen waar zij heen gingen. Uit alle plaatsen ging men er over land snel naar toe. Men kwam er eerder aan dan Jezus en zijn leerlingen. ₃₄Toen Jezus daar aan land ging, zag hij een grote menigte. En medelijden beving hem: zij waren als schapen zonder herder. En hij begon hun veel te leren.

₃₅Toen het al laat was geworden, kwamen zijn leerlingen hem zeggen: ‘Het is hier erg afgelegen en het is al vrij laat. ₃₆Stuur de mensen weg, dan kunnen ze bij de boeren en in de dorpen in de omgeving wat eten kopen.’ ₃₇‘Geven jullie hun te eten!’ zei Jezus. ‘Moeten wij dan voor zo’n tweehonderd zilverstukken brood gaan kopen om hun te eten te geven?’ vroegen de leerlingen. ₃₈Jezus zei: ‘Hoeveel broden hebben jullie? Ga eens kijken!’ Ze gingen kijken en zeiden: ‘Vijf, en twee vissen.’ ₃₉Jezus zei tegen zijn leerlingen dat de mensen op het groene gras moesten gaan zitten, in groepen. ₄₀De mensen deden dat, in groepen van honderd en van vijftig. ₄₁En hij nam de vijf broden en de twee vissen, sloeg zijn ogen op naar de hemel en sprak het zegengebed uit. Toen brak hij de broden in stukken en gaf ze aan de leerlingen om ze uit te delen aan de mensen. Ook de twee vissen verdeelde hij onder de mensen. ₄₂En ze aten allemaal tot ze genoeg hadden. ₄₃Ze haalden op wat er over was: twaalf manden vol brood en vis. ₄₄Het aantal mensen dat gegeten had, bedroeg vijfduizend.

₄₅Meteen hierna zei Jezus tegen zijn leerlingen dat ze in de boot moesten stappen om alvast naar Betsaïda aan de overkant te varen. Intussen zou hij de mensen naar huis sturen. ₄₆Toen hij afscheid van de mensen had genomen, ging hij de berg op om er te bidden.

₄₇De avond viel; de boot bevond zich midden op het meer en Jezus was aan land, alleen. ₄₈Toen hij zag hoe ze zwoegden aan de riemen – want de wind was tegen – kwam hij in de nanacht naar hen toe, lopend over het meer, en hij wilde hen voorbijgaan. ₄₉Toen de leerlingen hem over het meer zagen lopen, dachten ze dat hij een spook was en ze begonnen te schreeuwen. ₅₀Allemaal hadden ze hem gezien en ze waren in paniek. Maar hij riep hun onmiddellijk toe: ‘Blijf kalm! Ik ben het; wees niet bang!’ ₅₁En hij stapte bij hen in de boot, en de wind ging liggen. Zij waren verbijsterd, helemaal in de war. ₅₂Want ze waren niet tot inzicht gekomen door wat er met de broden gebeurd was; ze waren hardleers.

₅₃Toen ze het meer waren overgestoken, bevonden zij zich ter hoogte van Gennesaret en daar legden ze aan. ₅₄Nauwelijks waren ze uit de boot gestapt of de mensen herkenden Jezus. ₅₅Ze liepen de hele streek af en men begon de zieken op ligmatten naar de plaats te dragen waar men hoorde dat hij was. ₅₆Waar hij ook kwam, in dorpen, steden of gehuchten, overal legden ze op de marktpleinen hun zieken neer en vroegen hem, of die hem even mochten aanraken, al was het maar de kwast van zijn mantel. En iedereen die hem aanraakte, werd beter.