Matius 18

₁Ing waktu kuwi para murid pada teka marang Yésus lan takon: “Sapa ta sing gedé déwé ing Kratoné swarga kuwi?” ₂Yésus terus nyeluk botyah tyilik siji, diedekké ing tengahé para murid, ₃lan ngomong: “Sak temené Aku ngomong marang kowé: Yèn kowé ora mratobat lan dadi kaya botyah tyilik iki, kowé ora bakal mlebu ing Kratoné swarga. ₄Dadi sapa sing ngasorké awaké lan dadi kaya botyah tyilik iki, ya kuwi sing gedé déwé ing Kratoné swarga. ₅Uga sapa sing nampani botyah iki awit sangka jeneng-Ku, kuwi Aku sing ditampani. ₆Nanging sapa sing dadi sandungan kanggo salah sijiné botyah tyilik iki, sing pertyaya marang Aku, kuwi luwih betyik dikalungi watu gilingan terus dityemplungké ing segara waé. ₇Tyilaka jagat karo sak kabèhé sandungané. Sandungan kuwi pantyèn kudu ana, nanging tyilaka wong sing njalari tekané sandungan.

₈Yèn tanganmu utawa sikilmu dadi sandungan kanggo kowé, ketoken lan buwangen, awit luwih betyik kanggo kowé, urip karo tangan buntung, tenimbang karo tanganmu lan sikilmu wutuh nanging dityemplungké ing geni langgeng. ₉Lan yèn mripatmu dadi sandungan kanggo kowé, tyukilen lan buwangen sangka awakmu, awit luwih betyik kanggo kowé mlebu karo urip mripat siji tenimbang dityemplungké ing geni neraka karo genep mripatmu.

₁₀Elinga, aja nganti ngrèmèhké salah sijiné botyah sangka antarané botyah-botyah tyilik iki. Awit Aku ngomong marang kowé: Mulékaté ing swarga tansah pada mandeng marang praupané Bapak-Ku ing swarga. [ ₁₁Nanging tekané Putrané Manungsa kuwi perlu nylametké sing kesasar.”]

₁₂“Panemumu kepriyé? Yèn ana wong nduwé wedus gèmbèl 100, terus ana siji sing kesasar, apa ora bakal ninggal sing sangang puluh sanga ing pegunungan terus lunga nggolèki wedus gèmbèl sing kesasar mau? ₁₃Sak temené Aku ngomong marang kowé: Yèn bisa ketemu, kebungahané kanggo wedus gèmbèl sing siji iki ngungkuli tenimbang wedus sangang puluh sanga sing ora kesasar. ₁₄Mengkono uga karepé Bapakmu ing swarga, yèn salah siji botyah sangka antarané botyah-botyah tyilik iki ilang.”

₁₅“Yèn sedulurmu nggawé dosa, paranana lan élingna dèwèkan. Yèn nggugu marang omongmu, kuwi tegesé kowé wis ngentasaké sedulurmu. ₁₆Nanging yèn ora nggugu, kowé ngejaka wong siji utawa loro engkas, supaya awit sangka katerangané seksi loro utawa telu, perkarané terus rampung. ₁₇Nanging yèn ora gelem manut, pasrahna marang pasamuan. Lan yèn meksa ora manut karo pasamuan, anggepen wong kapir utawa juru pajek.

₁₈Sak temené Aku ngomong marang kowé: Samubarang sing kok talèni ing ndonya kuwi bakal ketalènan ing swarga lan apa sing kok utyuli ing ndonya kuwi bakal utyul ing swarga. ₁₉Lan menèh Aku ngomong marang kowé: Yèn sak panunggalmu ing ndonya ana wong loro sing bebarengan njaluk apa waé, penjaluké kuwi bakal dituruti karo Bapak-Ku ing swarga. ₂₀Awit ing ngendi ana wong loro utawa telu pada nglumpuk ing jeneng-Ku, ing kono Aku ing tengahé.”

₂₁Sakwisé kuwi Pétrus terus teka lan ngomong marang Panjenengané: “Gusti, yèn sedulur kula nduwé kesalahan marang kula, nganti kaping pira anggèn kula kudu ngapura? Apa nganti kaping pitu?” ₂₂Yésus nyauri: “Aku ngomong marang kowé: Aja mung kaping pitu, malah nganti kaping pitung puluh kaping pitu.

₂₃Awit kuwi bab Kratoné swarga kena dipadakké kaya ratu sing gelem itung-itungan karo abdiné. ₂₄Bareng wiwit itung-itungan, ana wong siji sing nduwé utang 10.000 talénta diadepaké. ₂₅Awit wong kuwi ora bisa mbayar utangé, ratuné terus ngongkon, supaya wong kuwi uga anak bojoné lan sak kabèhé bandané pada didol kanggo mbayar utangé. ₂₆Abdi mau terus sujut ing ngarepé ratu lan ngomong: Duh, ratu, supaya anaa kesabaran marang kula, kabèh utang kula arep kula bayar. ₂₇Ratuné trenyuh ing ati awit sangka welasé marang abdi kuwi, mulané abdiné terus diluwari, utangé dilalèkké.

₂₈Nanging sak mulihé abdi mau terus kepetuk karo kantyané abdi liyané sing utang marang abdi kuwi 100 dinar, terus dityekel lan ditekek guluné, tembungé: Utangmu sauren! ₂₉Kantyané abdi mau terus sujut karo ngomong: Kula njaluk sabar ndisik, utang kula arep kula bayar. ₃₀Nanging sing ngutangi ora ngrèwès, malah kantyané mau terus dilebokné ing pakunjaran nganti mbayar kabèh utangé.

₃₁Bareng kantya-kantyané pada weruh apa sing kelakon, nganti pada sedih, terus pada teka marang ratuné, nglaporké kabèh apa sing wis kelakon. ₃₂Ratuné terus ngongkon nyeluk wong mau lan terus diomongi: Hé, abdi sing ala, utangmu sing semono akèhé wis tak lilakké kabèh, awit kowé njaluk memelas marang Aku. ₃₃Apa kowé ora wajip melasi marang kantyamu, kuwi kaya aku ya wis melasi marang kowé? ₃₄Ratuné nesu banget. Abdi mau terus dipasrahké marang tukang nyiksa, nganti mbayar utangé kabèh.

₃₅Semono uga Bapak-Ku ing swarga ya bakal nandangi mengkono kanggo kowé, yèn kowé siji lan sijiné ora gelem ngapura marang kesalahané sedulurmu karo sak kabèhé ati.”