Masmur 142

₂Aku nyebut marang GUSTI karo swara banter,

karo swara banter enggonku ndedonga marang GUSTI.

₃Tangisanku tak esokké ing ngarepé Gusti,

kangèlanku tak pasrahké marang Panjenengané.

₄Yèn ati kula semplak,

Panjenengan weruh mlaku kula.

Ing dalan sing kula liwati,

wong kuwi pada masang jiret karo ndelik kanggo kula.

₅Kula nyawang nengen lan ngawas-awasi,

ora ana wong siji waé sing perduli marang kula;

panggonan pangayoman kula wis ilang,

ora ana wong siji waé sing nggolèki kula.

₆Duh GUSTI, kula sambat marang Panjenengan,

tembung kula: “Panjenengan kuwi panggonan pangayoman kula,

ya panduman kula ing negarané wong urip!”

₇Panjenengan supaya gelem ngrungokké sambat kula,

awit kula wis ringkih banget,

Panjenengan supaya gelem ngutyuli kula sangka wong sing pada ngoyak-oyak kula,

awit kekuwatané ngliwati kula.

₈Kula supaya Panjenengan tulungi sangka ukuman

supaya bisaa ngelem-elem asma-Mu.

Para wong bener pada bakal ngubengi kula,

yèn Panjenengan nindakké katrésnan marang kula.