Lucas 24

₁Op de eerste dag van de week gingen de vrouwen al heel vroeg naar het graf, met de kruiden die ze hadden klaargemaakt. ₂Ze vonden de steen weggerold van het graf ₃en gingen naar binnen, maar zagen het lichaam van de Heer Jezus niet. ₄Ze wisten niet wat ze ervan denken moesten. Plotseling stonden er twee mannen bij hen in stralende gewaden. ₅Hevig geschrokken bogen ze hun hoofd. ‘Waarom zoekt u hem die leeft bij de doden?’ vroegen de twee mannen. ₆‘Hier is hij niet; hij is door God opgewekt. Denk aan wat hij heeft gezegd toen hij nog in Galilea was: ₇De Mensenzoon zal uitgeleverd worden aan zondige mensen, gekruisigd worden en op de derde dag opstaan.’ ₈Toen herinnerden ze zich zijn woorden ₉en toen ze teruggekeerd waren, vertelden ze dit allemaal aan de elf leerlingen en aan alle anderen. ₁₀De vrouwen waren Maria van Magdala, Johanna en Maria, de moeder van Jakobus. Ook de andere vrouwen die bij hen waren, zeiden dat tegen de apostelen. ₁₁Het leek de apostelen onzin wat de vrouwen zeiden, en ze geloofden hen niet. ₁₂Maar Petrus stond op en liep snel naar het graf, en toen hij naar binnen keek, zag hij alleen de doeken liggen. Hij ging naar huis terug, verbaasd over wat er gebeurd was.

₁₃Diezelfde dag gingen twee leerlingen op weg naar een dorp ongeveer twaalf kilometer van Jeruzalem. Het heette Emmaüs. ₁₄Ze spraken met elkaar over alles wat er gebeurd was. ₁₅Terwijl ze daar zo over aan het praten waren, kwam Jezus zelf bij hen en liep met hen mee. ₁₆Maar ze herkenden hem niet, verblind als ze waren. ₁₇‘Waarover lopen jullie te praten?’ vroeg hij hun. Somber bleven ze staan. ₁₈Een van hen, Kleopas, antwoordde: ‘U woont in Jeruzalem, en zou als enige niet weten wat daar de afgelopen dagen gebeurd is?’ ₁₉‘Wat dan?’ vroeg hij. ‘Wat er gebeurd is met Jezus van Nazaret,’ zeiden zij. ‘Die man was een profeet. Voor het oog van God en van het hele volk zei en deed hij dingen die van grote macht getuigden. ₂₀Onze opperpriesters en leiders hebben hem uitgeleverd om hem ter dood te laten veroordelen en hebben hem aan het kruis laten slaan. ₂₁En wij hoopten dat hij het was die Israël zou bevrijden! Maar inmiddels is het alweer de derde dag sinds dat gebeurd is. ₂₂Wel hebben enkele vrouwen van onze groep ons in verwarring gebracht. Ze zijn vanmorgen vroeg naar het graf gegaan ₂₃en hebben zijn lichaam niet gevonden. Ook zeiden ze dat er engelen aan hen waren verschenen die vertelden dat hij leeft. ₂₄Een paar van ons zijn toen naar het graf gegaan; en het was zoals de vrouwen gezegd hadden. Maar hem hebben ze niet gezien.’ ₂₅Toen zei hij tegen hen: ‘Wat zijn jullie toch dom, wat aarzelen jullie toch om te geloven wat de profeten allemaal gezegd hebben! ₂₆Moest de Christus dat alles niet lijden om zijn glorie binnen te gaan?’ ₂₇En hij legde hun uit wat er over hem in de hele Schrift staat, te beginnen bij Mozes en al de profeten.

₂₈Intussen naderden ze het dorp waar ze heen wilden. Hij deed alsof hij verder wilde gaan, ₂₉maar zij hielden hem tegen en zeiden: ‘Blijf bij ons; de dag is bijna om en het wordt al donker.’ Hij ging mee en bleef bij hen. ₃₀Toen hij met hen aan tafel was, nam hij het brood, sprak het zegengebed uit, brak het brood in stukken en gaf het hun. ₃₁Toen gingen hun ogen open en ze herkenden hem; en toen zagen ze hem niet meer. ₃₂En ze zeiden tegen elkaar: ‘Brandde ons hart niet in ons toen hij onderweg met ons praatte en de Schrift voor ons opende?’ ₃₃Ze stonden onmiddellijk van tafel op en keerden naar Jeruzalem terug. Daar vonden ze de elf en de anderen van hun groep bijeen. ₃₄Die zeiden tegen hen: ‘De Heer is werkelijk door God opgewekt en is aan Simon verschenen!’ ₃₅Toen vertelden zij wat hun onderweg was overkomen en hoe ze hem hadden herkend toen hij het brood brak.

₃₆En terwijl ze erover aan het praten waren, stond hij opeens zelf in hun midden. ‘Vrede,’ zei hij. ₃₇Ze waren verstijfd van angst en dachten dat ze een geest zagen. ₃₈Maar hij zei: ‘Waarom schrikken jullie zo? En waarom komen zulke gedachten in jullie op? ₃₉Kijk, mijn handen, mijn voeten: ik ben het zelf; raak me aan: een geest heeft geen vlees en botten, en ik wel, zoals jullie zien.’ ₄₀Bij die woorden liet hij hun zijn handen en zijn voeten zien. ₄₁Toen ze het van blijdschap en verbazing nog niet konden geloven, vroeg Jezus hun: ‘Hebben jullie hier iets te eten?’ ₄₂Ze gaven hem een stuk gebakken vis. ₄₃Hij nam het aan en at het voor hun ogen op.

₄₄Hij zei tegen hen: ‘Toen ik nog bij jullie was, heb ik jullie dit gezegd: alles wat in de wet van Mozes, bij de profeten en in de psalmen over mij geschreven staat, moet in vervulling gaan.’ ₄₅Toen opende hij hun de ogen voor de Schrift, zodat ze de betekenis ervan begrepen.

₄₆En hij vervolgde: ‘Dit staat er geschreven: de Christus zal lijden en op de derde dag uit de dood opstaan, ₄₇en in zijn naam zal aan alle volken, te beginnen bij Jeruzalem, worden verkondigd dat ze zich tot God moeten keren en dat hun zonden vergeven zullen worden. ₄₈En jullie zullen hiervan getuigen. ₄₉Ik stuur jullie wat mijn Vader heeft beloofd. Maar blijf in de stad tot de kracht uit de hemel over je gekomen is.’

₅₀Toen bracht hij hen buiten de stad, bij Betanië. Hij hief zijn handen op en zegende hen. ₅₁En onder het zegenen ging hij van hen weg; hij werd opgenomen in de hemel. ₅₂Zij vielen voor hem op de knieën.

De leerlingen keerden in grote blijdschap naar Jeruzalem terug ₅₃en waren voortdurend in de tempel, waar ze God loofden.