1Elinga marang sing nggawé kowé ing sak njeruhné ijik enom, sak durungé nemoni dina sing ala, lan taun-taun sing kok omongké mengkéné: Ing waktu kuwi aku ora nduwé kesenengan;
2Sak durungé srengéngé lan pepadang,
mbulan lan lintang dadi peteng,
lan sakwisé udan,
mendungé bali menèh.
3Ing waktu sing njaga omah pada gemeter,
lan wong-wong sing rosa pada mbungkuk,
lan para wong wadon sing nggiling pada lèrèn,
awit tyatyahé suda,
lan sing pada weruh sangka tyendéla,
pada dadi mblereng.
4Uga lawang-lawang ing pinggir dalan pada mineb,
swarané gilingan dadi lirih,
swarané dadi kaya ngotyèhé manuk,
lan kabèh swarané dadi lirih.
5Wong-wong uga pada wedi marang unggah-unggahan,
ing ndalan ana sing medèni,
wit amandel ngembang,
walangé mlakuné ngrekasa karo nyèrèt awaké,
lan kepénginané seneng-seneng ora ana menèh,
awit manungsa lunga nang omahé sing langgeng,
uga para tukang nangis,
pada kluyuran ing ndalan.
6Sak durungé ranté slaka dipedot,
lan dimar emas dipetyah,
sak durungé kendiné diremuk ing tyedaké sumber,
lan kèrèkané timba dirusak ing nduwuré sumur,
7uga lebu dadi lemah kaya ing wiwitan,
lan rohé bali ing ngarepé Gusti Allah sing ngekèki.
8Banget enggoné tanpa guna,
mengkono tembungé Juru Kotbah,
banget enggoné tanpa guna,
kabèh kuwi tanpa guna.
Penutup
9Juru Kotbah kuwi kejaba nduwé kawityaksanan, ya ngekèki piwulang bab kaweruh marang umat. Dèkné nimbang, nguji lan nggawé wulang bebasan okèh. 10Juru Kotbah ngupaya bisané olèh tetembungan sing nyenengké lan nulis tetembungan bab sing bener lan sing jujur. 11Tembung-tembungé wong wityaksana kuwi kaya kawat eri lan kumpulané tulisané kaya paku-paku sing mantyep, sing diwènèhké karo sakwijiné pangon.
12Lan menèh, anakku, sing ati-ati! Nggawé kitab okèh kuwi ora ana entèkké lan sinau okèh kuwi marakké awaké kesel banget. 13Kanggo pungkasané sing tak krungu ya kuwi: Wedia marang Gusti Allah lan tetepana pepakon-pepakoné, awit iki kuwajipané saben wong. 14Awit Gusti Allah bakal ngadili samubarang sing didelikké, sing apik lan sing ala.
