Kesenengan marang banda kuwi tanpa guna
1Sak njeruhné ati aku ngomong mengkéné: Tyoba, aku tak njajal kabungahanku lan ngrasakaké kesenengan, nanging kuwi uga tanpa guna. 2Bab ngguyu kuwi aku ngomong: Kuwi bodo! Lan bab kabungahan: Gunané apa? 3Aku mriksa awakku déwé karo tyara nyegeraké awakku karo anggur - sak njeruhné kuwi akal pikiranku tetep mimpin karo kawityaksanan - lan nganti olèh kebodoan, nganti aku weruh apa sing apik déwé kanggo para anak-anaké manungsa ing sak ngisoré langit selawasé uripé sing mung sedilut kuwi.
4Aku nglakoni penggawéan-penggawéan sing gedé: aku nggawé palès pirang-pirang, nanduri kebon anggur okèh, 5aku nganakké kebon lan tanduran okèh, terus tak tanduri werna-werna wit woh-wohan, 6aku nggawé blumbang pirang-pirang kanggo mbanyoni wit-witan sing ijik nom sangka kono. 7Aku tuku batur lanang lan wadon okèh, lan ana batur sing lair ing omahku; aku uga nduwé sapi okèh lan wedus ngungkuli wong kabèh sing tau urip ing Yérusalèm sak durungé aku. 8Aku uga nglumpukké slaka lan emas, banda sing tekané sangka para ratu lan negara-negara. Aku nggolèki penyanyi lanang lan wadon okèh, lan aku nduwé wayuh okèh, iku sing nyenengké para anak-anaké manungsa. 9Karo tyara mengkono aku terus kadunungan kaluhuran, malah nganti ngungkuli sapa waé sing tau urip ing Yérusalèm sak durungé aku; ing sak njeruhné mengkono kuwi kawityaksananku tetep dumunung ing aku. 10Aku ora ngalang-alangi mripatku kanggo kabèh sing dikarepné, lan aku ora ngendek atiku ing bab apa waé sing disenengi, awit atiku bungah sangka kabèh kangèlanku, lan ya kuwi wohé sakkèhé kangèlanku. 11Waktu aku mriksa kabèh penggawéan sing wis ditindakké karo tanganku lan kabèh upaya sing wis tak tindakké kanggo ngrampungké penggawéan mau karo ngrekasa banget, jebul kabèh kuwi tanpa guna lan ngupaya njaring angin; pantyèn ing sak ngisoré srengéngé kuwi ora ana sing maédahi.
12Aku terus mbalik nliti kawityaksanan, sing bodo lan sing gemblung, awit apa ta sing bisa digawé karo wong kanggo nggentèni dadi ratu? Mung apa sing wis ditindakké karo wong kuwi. 13Lan aku weruh yèn kawityaksanan kuwi ngungkuli kebodoan, kaya pepadang enggoné ngungkuli pepeteng. 14Mripaté wong sing kanggonan kawityaksanan kuwi manggon ing sirahé, nanging wong bodo kuwi mlaku ing pepeteng, nanging aku uga weruh, yèn loro-loroné ngalami nasip sing pada. 15Aku terus ngomong ing sak njeruhné ati mengkéné: “Apa sing nibani marang wong bodo, kuwi ya bakal nibani marang aku. Apa gunané aku iki kanggonan kawityaksanan sing pinunjul kuwi?” Aku terus ngomong ing sak njeruhné atiku, yèn iki uga tanpa guna. 16Awit ora ana pengéling-éling sing langgeng kanggo wong wityaksana utawa wong bodo, awit ing dina-dina sing bakal kelakon kabèh kuwi wis suwé enggoné dilalèkké, lan ah, wong wityaksana ya mati kaya uga wong bodo! 17Awit sangka kuwi aku sengit karo urip, jalaran apa sing ditandangi ing sak ngisoré srengéngé kuwi tak anggep nyusahké, awit samubarang kabèh kuwi tanpa guna lan ngupaya njaring angin. 18Aku sengit marang apa sing tak lakoni karo ngrekasa ing sak ngisoré srengéngé iki, awit kuwi bakal tak tinggalké marang wong sing teka sakwisé aku. 19Lan sapa weruh, apa wong kuwi wityaksana apa bodo? Senajan mengkono wong kuwi bakal ngwasani apa sing wis ditindakké karo rekasa lan kawityaksanan ing sak ngisoré srengéngé. Kuwi uga tanpa guna.
20Awit sangka kuwi aku terus wiwit mangga-mara ing bab sing tak tindakké karo asil lan kangèlan ing sak ngisoré srengéngé iki. 21Jalaran yèn ana wong sing nindakké samubarang karo ngrekasa lan nggunakké kawityaksanan, kaweruh lan kapinteran, ya kudu ninggalaké olèh-olèhé kuwi marang wong sing ora rekasa kanggo kuwi. Iki uga tanpa guna lan memala gedé. 22Apa ta gunané nindakké samubarang karo ngrekasa ing sak ngisoré srengéngé lan sing njedul sangka kepénginan atiné kuwi? 23Uripé kebak ing kasusahan lan penggawéané kebak bab-bab sing nggawé susahé atiné, malah ing wayah mbengi atiné ora tentrem. Kuwi uga tanpa guna.
24Ora ana sing luwih apik kanggo manungsa kejaba mangan lan ngombé lan seneng-seneng ing sak njeruhné kangèlané. Aku ngrumangsani, yèn iki uga sangka tangané Gusti Allah. 25Awit sapa ta sing bisa mangan lan ngrasakaké sing énak ing sak njabané Gusti? 26Awit marang wong sing ditrésnani dikèki kawityaksanan, kaweruh lan kesenengan kuwi wong sing dadi senengé ati-Né, nanging wong dosa kuwi dikèki kuwajipan nglumpukké lan numpuk barang-barang, sing mbésuk kudu dikèkké marang wong sing dadi katrésnané Gusti Allah. Iki uga tanpa guna lan ngupaya njaring angin.
