Wiwitan 18

₁Sakwisé mengkono GUSTI ngétok menèh marang Abraham ing sak tyedaké wit terbantin ing Mamré, nalika njagong ing lawangé tarupé wantyi awan waktu panas-panasé. ₂Bareng ndangak weruh ana wong lanang telu ngadek ing ngarepé, terus gelis-gelis nemoni wong-wong mau lan nyembah ing lemah ₃karo ngomong: “Para bapak, yèn kula olèh kawelasan panjenengan supaya aja nganti ngliwati marang abdimu iki. ₄Yèn dililani kula njukuk banyu setitik, kanggo wisuh sikil Panjenengan, terus pada gelem njagong ing ngisoré wit-witan iki; ₅mengko kula njukuk roti setitik, kanggo nguwatké panjenengan; sakwisé mengkono, panjenengan bisa nerusaké mlaku, awit panjenengan wis teka ing panggonané abdimu iki.” Tembungé dayohé: “Ya tandangana apa sing dadi karepmu!” ₆Abraham terus gelis-gelis menyang tarupé nemoni Sara, lan ngomong: “Gelis njupuka glepung alus telung taker, terus ulènana gawénen roti bunder!” ₇Abraham terus gelis-gelis nang kandang sapiné, terus njupuk pedèt sing empuk lan apik dagingé, terus dipasrahké marang abdiné, lan abdiné terus gelis tandang ngolahi. ₈Sakwisé kuwi njupuk mertéga lan mèlek, karo pedèt sing wis diolah lan diladèké marang dayohé. Lan Abraham ngadek ing sak ngisoré wit kono dongé dayohé pada mangan. ₉Dayohé terus takon: “Sara bojomu ing ngendi?” Semauré Abraham: “Ing njeruh tarup.” ₁₀Tembungé Gusti: “Setaun menèh Aku bakal teka mbréné, awit ing waktu kuwi Sara bojomu bakal nduwé anak lanang.” Lan Sara ngrungokké tembungé mau sangka lawangé tarup sing ana mburiné para dayohé. ₁₁Abraham lan Sara wis tuwa banget, Sara wis ora éntuk lan ora bisa nduwé anak menèh. ₁₂Mulané Sara ngguyu ing njeruhné ati, pikirané dèkné: “Aku wis tuwa mengkéné apa ijik nduwé nepsu awit aku wis tuwa, bojoku ya wis tuwa?” ₁₃GUSTI terus ngetokké tembung marang Abraham: “Kenèng apa Sara ngguyu lan mikir: Apa ya tenan aku ijik bakal bisa nduwé anak, wong aku wis tuwa mengkéné? ₁₄Kanggoné GUSTI apa ana sing mokal? Ing waktu sing wis ditetepaké, ya kuwi taun ngarep Aku bakal nekani kowé menèh; ing waktu kuwi Sara bakal nduwé anak lanang.” ₁₅Terus Sara sélak, tembungé: “Kula ora ngguyu”, awit dèkné wedi. Nanging tembungé Gusti: “Ora, kowé mau pantyèn ngguyu!”

₁₆Sakwisé mengkono para dayohé mau terus pada lunga sangka kono, terus nuju menyang negara Sodom; Lan Abraham mèlu mlaku bareng kanggo ngeterké para dayohé. ₁₇GUSTI mikir: “Apa Aku bakal nyimpen marang Abraham, apa sing bakal Tak tindakké? ₁₈Abraham kuwi bakal dadi bangsa gedé lan kwasa, lan sakkèhé para bangsa ing bumi bakal pada diberkahi awit sangka dèkné? ₁₉Awit wis Tak piji supaya dipréntahké marang anak-anaké lan turun-turunané supaya pada mbangun turut ing dalané GUSTI, lan nglakoni sing bener lan adil, supaya GUSTI netepi marang Abraham apa sing wis dijanjèkké.” ₂₀GUSTI terus ngetokké tembung: “Ana sing sambat bab kuta Sodom lan Gomora, pantyèn tenan gedé banget lan dosané abot banget. ₂₁Aku bakal medun lan ndelok, apa ya mlakuné kuwi tyotyok karo sambaté sing wis tekan marang Aku apa ora.”

₂₂Dayohé mau terus pada lunga sangka kono nuju menyang Sodom, nanging Abraham ijik tetep ngadek ing ngarepé GUSTI. ₂₃Abraham terus nyedek lan ngomong: “Apa Gusti bakal matèni wong bener bareng karo wong ala? ₂₄Menawa ing njeruhné negara kono ana wongé sèket sing bener; apa Gusti bakal ngentèkké panggonan kuwi? Apa Gusti ora ngekèki ngapura marang panggonan kuwi, awit ing kono ana wong sèket sing bener? ₂₅Didohké sangka Gusti tumindak sing kaya ngono kuwi; matèni wong bener bareng karo wong ala, nganti wong bener kaya-kaya pada karo wong ala! Didohké sangka Gusti sing ngono kuwi! Apa Rèkter ndonya ora nindakké sing adil?” ₂₆Tembungé GUSTI: “Yèn ing sak njeruhné kuta Sodom Aku nemoni wong sèket sing bener, mesti panggonan kono kabèh Tak wènèhi ngapura awit sangka wong bener mau.” ₂₇Abraham nyauri: “Kula sakjané ora pantes ngomong ing ngarepé Gusti, senajan kula iki mung lebu lan awu. ₂₈Menawa wongé sèket sing bener kuwi ana kurangé lima, apa awit sangka wong lima kuwi Gusti bakal ngentèkké sak kuta kabèh?” Tembungé Gusti: “Mesti ora bakal Tak entèkké, yèn Aku nemoni wong patang puluh lima.” ₂₉Abraham nyauri tembungé menèh,: “Menawa ing kono mung ditemokké patang puluh.” Tembungé GUSTI: “Mesti bakal Tak wurungké awit sangka wong patang puluh kuwi.” ₃₀Abraham ngomong menèh: “Gusti aja nganti nesu, yèn kula ngomong sepisan menèh: Menawa ing kono mung ditemokké wong telung puluh.” Tembungé Gusti: “Mesti bakal Tak wurungké, yèn ing kono Aku nemoni wong telung puluh.” ₃₁Abraham meksa ngomong menèh: “Kula ora pantes ngomong ana ngarepé Gusti, mbok menawa ing kono mung ana wong rong puluh.” Tembungé GUSTI: “Mesti ora bakal Tak entèkké awit sangka wong rong puluh kuwi.” ₃₂Abraham ngomong menèh: “Gusti aja nganti nesu, awit kula bakal ngomong sepisan menèh: Menawa ing kono mung ditemokké sepuluh.” Tembungé GUSTI: “Mesti ora bakal Tak entèkké awit sangka wong sepuluh kuwi.” ₃₃Bareng GUSTI wis mungkasi enggoné ngomongi Abraham, terus Gusti lunga lan Abraham terus mulih menyang ing panggonané.