Kidung Pesambat 1

₁Oh kepriyé, kuta kuwi kok sepi banget,

dèk mbiyèn reja banget!

Wis dadi kaya randa

sing mbiyèn gedé ing sak tengahé para bangsa.

Sing mbiyèn dadi anaké wadoné ratu kuta-kuta,

saiki dadi jajahan.

₂Ing wayah mbengi nangis kelara-lara,

pipiné adus luh;

ing antarané para sing nrésnani,

ora ana siji waé sing ngekèki panglipuran.

Kantyané kabèh wis pada mblénjani,

wis malih dadi mungsuhé.

₃Yéhuda wis ditinggal karo sing pada ngenggoni,

awit sangka sangsara lan sangka aboté enggoné didadèkké batur;

saiki manggon ing antarané para bangsa,

nanging ora bisa olèh katentreman;

sapa waé sing nyerang bisa ngenggoni

ing waktu kuwi dèkné nemoni kangèlan.

₄Dalan-dalan sing nuju ing Sion kebak kasusahan,

awit ora ana sing pada nekani riyaya

gapurané sepi nyenyet kabèh,

para imamé pada nggresah,

para prawané pada sedih,

nanging Sion déwé semplak atiné.

₅Para mungsuhé pada ngwasani,

lan mungsuhé pada seneng-seneng.

Nyatané Sion diganjar kasusahan karo GUSTI,

awit okèh paneraké;

anak-anaké pada mlaku ing ngarepé mungsuhé

kaya tawanan.

₆Anak wadon ing Sion wis kélangan

kamulyané kabèh,

para pemimpiné pada kaya menjangan

sing ora nemu panggonan kanggo nyenggut suket;

kentèkan tenaga enggoné mlaku,

ing ngarepé sing ngoyak-oyak.

₇Ing dinané kasangsaran lan kasusahan

Yérusalèm kèlingan

marang kabèh banda

sing dadi duwèké dèk mbiyèn;

waktu wongé dikalahké karo mungsuh,

lan ora ana sing mitulungi,

para mungsuhé pada nyawang lan pada ngguyu,

awit sangka karusakané.

₈Yérusalèm banget enggoné nggawé dosa,

terus kahanané reget;

kabèh sing mbiyèn pada ngajèni, saiki pada ngrèmèhké,

awit weruh enggoné wuda;

Yérusalèm déwé sambat

karo nyingkur.

₉Najisé kelèt ing pojokané jubahé,

wis ora mikir bab bakal pungkasané,

enggoné tiba jeru banget,

ora ana wong sing nglipur.

“Duh GUSTI, supaya gelem weruh kasangsarané kula,

awit mungsuh nyombongaké dèkné déwé.”

₁₀Si satru gembrégah tangané

marang banda-bandané Yérusalèm kabèh,

malah Yérusalèm weruh para bangsa mantya

enggoné pada mlebu ing panggonan griya sutyi,

Panjenengan, duh GUSTI, ora nglilani wong-wong kuwi,

mlebu ing pasamuan Panjenengan.

₁₁Wong sak isiné Yérusalèm kabèh pada sambat,

pada golèk roti;

banda-bandané diijoli pangan,

kanggo nyambung uripé.

“Duh GUSTI, supaya gelem nggatèkké,

sangka okèhé kasangsaran kula.

₁₂Hé! kowé sing pada liwat,

apa kowé ora pada perduli?

Sawangen lan tamatna, apa ana kasusahan kaya

sing ditindakké karo GUSTI marang aku,

supaya aku ngalami sedih banget,

waktu bebendu-Né mulat-mulat?

₁₃Panjenengané ngirimké geni sangka nduwur,

sing ngobong ing balung-balungku;

Panjenengané masang jaring ing ngarepé sikilku,

aku didesek mundur,

lan aku digawé nggumun,

lan kelaran nganti sedina muput.

₁₄Kabèh panerakku kuwi pasangan sing abot,

sakwijiné talèn-talènan, gawéané tangané Gusti,

sing ditumpangké ing guluku,

terus njalari entèkké kekuwatanku.

Gusti wis ngekèkké aku ing

tangané para wong sing aku ora bisa nandingi.

₁₅Gusti wis ngguwak sak kabèhé para penggedéku

ing panggonanku.

Gusti wis netepké waktu kanggo

ngentèkké para wong nom-nomanku.

Gusti wis ngidak-idak, Yérusalèm, anaké wadon Yéhuda, prawané,

kaya tyarané ngiles-ngiles meres anggur.

₁₆Awit sangka kuwi aku nangis,

mripatku ngetokké luh trotyosan,

awit juru panglipuran sing bisa

ngleremké atiku wis adoh;

anak-anakku pada bingung,

awit si satru ngalahké kita.”

₁₇Sion megarké tangané,

nanging ora ana wong sing nglipur;

GUSTI wis nglumpukké tangan-tangané,

supaya pada nglawan marang Yakub.

Yérusalèm wis dadi reget,

ing sak tengahé mungsuh-mungsuh mau.

₁₈“GUSTI kuwi sing bener,

awit aku wis nglawan marang pangandika-Né;

hé! sak kabèhé bangsa, pada rungokna

lan sawangen sangsaraku,

para wong nom-nomanku lanang lan wadon

wis pada lunga dadi tawanan.

₁₉Aku ngundang para sing tak trésnani,

nanging kuwi pada ngapusi aku,

para imamku lan para tuwa-tuwaku,

wis pada ninggal ndonya kabèh ing kuta,

waktu pada golèk pangan

kanggo nyambung uripé.

₂₀Duh GUSTI, Panjenengan supaya gelem weruh, enggèn kula wedi banget,

lan anggèné nyawa kula ngolang-ngaling kuwi,

ati kula molak-malik ing njeruh kula,

awit nemen tenan enggèn kula mbruntak,

ing njaba anak-anak kula dientèkké karo pedang,

ing njeruhné omah kena lelara pès.

₂₁Panjenengan supaya gelem ngrungokké, kepriyé enggèn kula sambat,

nanging ora ana sing nglipur kula,

mungsuh-mungsuh kula pada krungu bab kasangsarané kula,

terus pada bungah, awit Panjenengan sing nekakké kuwi!

Dina sing wis Panjenengan kabaraké kuwi supaya katekan,

lan mungsuh-mungsuh iki supaya pada dadia kaya kula!

₂₂Alané wongé kabèh supaya tekan ing ngarepé Panjenengan,

lan wong-wong mau terus

pada Panjenengan tumpangi apa sing wis Panjenengan tindakké marang kula,

awit sangka okèhé duraka kula;

awit okèh panggresah kula,

lan ati kula ngalami lara.”