Wulang Bebasan 14

₁Wong wadon sing wityaksana kuwi mbangun omahé,

nanging sing bodo ngembrukké omahé karo tangané déwé.

₂Sapa sing mlaku jujur kuwi wedi lan ngajèni marang GUSTI,

nanging sing mlakuné kesasar kuwi ngrèmèhké Panjenengané.

₃Ing sak njeruhné tutuké wong bodo ana penjalin kanggo gegeré,

nanging wong wityaksana kuwi dijaga karo lambéné.

₄Yèn ora ana sapi, uga ora ana gandum,

nanging karo kekuwatané sapi pametuné okèh.

₅Seksi sing setia kuwi ora goroh,

nanging sing ngutyapké goroh kuwi seksi goroh.

₆Wong seneng memoyok golèk kawityaksanan ora olèh,

nanging wong sing pinter ing pikiran, gampang olèh kaweruh.

₇Ngedohana wong gemblung,

awit lambéné ora bakal ngetokké kapinteran.

₈Sing dadi kawityaksanané wong pinter kuwi enggoné ngerti marang dalané déwé,

nanging wong bodo kuwi diapusi karo bodoné.

₉Wong bodo moyoki marang kurban penebusé,

nanging wong jujur pada wales-walesan karo kabetyikan.

₁₀Ati kuwi ngrasakaké kasusahané déwé,

nanging wong liyané ora bisa mèlu ngrasakaké kabungahané.

₁₁Omahé wong duraka bakal entèk,

nanging tarupé wong jujur bakal mekar.

₁₂Ana dalan sing dikira kentyeng karo wong,

nanging pungkasané nuju menyang pati.

₁₃Ing sak njeruhné ngguyu ati uga bisa ngrasakaké sedih,

lan pungkasané kabungahan kuwi bisa kasusahan.

₁₄Wong sing atiné murtad, kewareken karo mlakuné déwé,

nanging wong betyik karo sembarang sing diduwèni.

₁₅Wong sing ora nduwé pengalaman ngandel sembarang tembung,

nanging wong sing wityaksana kuwi nggatèkké mlakuné.

₁₆Wong wityaksana kuwi ngati-ati lan nyingkiri sing ala,

nanging wong bodo nguja karepé lan rumangsa tentrem.

₁₇Sapa sing gampang nesu, kuwi nandangi tanpa pikiran,

nanging wong wityaksana kuwi sabar.

₁₈Wong sing tanpa pengalaman upahé kebodoan,

nanging wong wityaksana kuwi nganggo makuta kaweruh.

₁₉Wong ala pada ndingkluk ing ngarepé wong betyik,

lan wong duraka ing ngarepé gapurané wong bener.

₂₀Wong mlarat kuwi disengiti karo kantyané,

nanging wong sugih okèh kantyané.

₂₁Sapa sing ngrèmèhké sak pepadané kuwi nggawé dosa,

nanging rahayu wong sing melasi marang wong sing kasangsaran.

₂₂Apa wong sing ngrantyam-ngrantyam sing ala kuwi duduk wong nyasar?

Nanging sing ngrantyam kabetyikan kuwi nampani kawelasan lan kasetian.

₂₃Angger kangèlan mesti ana upahé,

nanging tembung sing kotong kuwi mung nuntun marang kekurangan tok.

₂₄Sing dadi makutané wong wityaksana kuwi kapinteran,

nanging wong bodo kuwi mamèrké bodoné.

₂₅Seksi sing setia mitulungi uripé,

nanging sing ngutyapké goroh kuwi wong goroh.

₂₆Ing sak njeruhné wedi lan ngajèni marang GUSTI kuwi ketemu katentreman sing gedé,

malah Gusti ya dadi pengayoman kanggo para anaké.

₂₇Wedi lan ngajèni marang GUSTI kuwi sumberé urip,

nganti wong ora kena karo jireté pati.

₂₈Kamulyané ratu kuwi awit sangka okèhé rayaté,

nanging tanpa rayat pemrintahan rusak.

₂₉Wong sing sabar kuwi gedé pangertèné,

nanging wong sing gampang nesu kuwi nggedèkké kebodoan.

₃₀Ati sing tentrem kuwi nyegerké awak,

nanging watek mèri kuwi ngroposké balung.

₃₁Sapa sing nindes wong apes, kuwi ngrèmèhké marang Sing Nggawé,

nanging sapa sing welas marang wong mlarat, kuwi ngurmati Panjenengané.

₃₂Wong duraka bakal dirubuhké awit sangka penggawé alané,

nanging wong bener olèh pangungsèn awit sangka tulusé atiné.

₃₃Kawityaksanan manggon ing atiné wong sing karo pikiran,

nanging kuwi ora ketemu ing atiné wong bodo.

₃₄Kabeneran kuwi ngunggahké drajaté bangsa,

nanging dosa kuwi dadi tyatyaté bangsa.

₃₅Abdi sing karo pikiran ndadèkké senengé ratu,

nanging sing mirang-mirangké kuwi bakal nampani nesuné.