Wulang Bebasan 4

₁Hé anak-anak, pada rungokna piwulangé bapak,

lan titènana supaya kowé bisa olèh pangertèn,

₂awit piwulang betyik sing tak wènèhaké marang kowé,

aja pada ninggal marang pituduhku.

₃Awit waktu aku ijik botyah tunggal sak omah karo bapaku,

aku ringkih lan dadi anak siji-sijiné ibuku;

₄aku diwulangi bapaku, tembungé mengkéné: “Atimu bèn nggondèli tembung-tembungku;

pituturku tyekelen, mesti kowé bakal urip;

₅mbudidayaa supaya olèh kawityaksanan, ngupayaa supaya olèh pangertèn,

aja lali lan aja nyimpang sangka tembung-tembung sing metu sangka tutukku.

₆Aja nyingkur marang kawityaksanan, mesti kowé bakal dirumati,

kuwi ditrésnani, mesti kowé bakal dijagani.

₇Wiwitané kawityaksanan kuwi: ngupayaa supaya olèh kawityaksanan,

lan karo sembarang sing kok upaya, ngupayaa pangertèn.

₈Kuwi ajènana, nganti kowé bakal diluhurké,

yèn kuwi kok rangkul, kowé bakal didadèkké kajèn lan luhur.

₉Sirahmu bakal dipasang ontyèn-ontyèn kembang sing apik,

lan kowé bakal diwènèhi makuta sing gedé.”

₁₀Hé anakku, rungokna lan tampanana pituturku,

mesti bakal dawa umurmu.

₁₁Kowé tak wulangi bab dalané kawityaksanan,

tak tuntun mlakumu ing dalan sing lurus.

₁₂Yèn kowé mlaku, jangkahmu bakal ora dialang-alangi,

yèn mlayu, ora bakal kesandung.

₁₃Manuta, marang piwulang, aja kok tyulké,

kuwi jaganen, awit ya kuwi uripmu.

₁₄Aja mlaku ing dalané wong duraka,

lan aja njangkah ing dalané wong ala.

₁₅Dalan kuwi didohi, aja metu ing kono,

nyimpanga lan mlakua terus,

₁₆awit wong kuwi pada ora bisa turu, yèn durung nindakké ala,

lan wongé ora ngantuk, yèn durung nggawé kesandungé wong;

₁₇awit pada mangan roti pametuné duraka,

lan ngombé anggur pametuné penggawé ala.

₁₈Nanging dalané wong bener kuwi kaya pepadang ing wayah ésuk,

sing mundak-mundak padangé nganti tekan ing wayah tengah awan.

₁₉Dalané wong duraka kuwi kaya pepeteng,

pada ora weruh apa sing ndadèkké kesandung.

₂₀Hé anakku, gatèkna omongku,

kupingmu rungokna marang apa sing tak omongaké:

₂₁kabèh kuwi aja nganti adoh sangka ngarepmu,

simpenen ing sak njeruhné telengé atimu;

₂₂awit kuwi dadi panguripané wong sing nemu,

lan dadi kewarasané awaké sak kujur.

₂₃Atimu jaganen karo ati-ati,

awit kuwi sumberé panguripan.

₂₄Tutuk sing goroh singkirna sangka awakmu,

lan lambé sing keblinger buwangen sing adoh.

₂₅Mripatmu bèn terus mandeng mengarep,

lan pandelengé mripatmu tansah ditujokké menyang ngarep.

₂₆Mlakua ing dalan sing rata,

lan sak kabèhé mlakumu sing ajek.

₂₇Aja ménggok ngiwa utawa nengen,

sikilmu adohna sangka sing ala.