Wulang Bebasan 6

₁Hé anakku, yèn kowé nanggung marang pepadamu,

lan nggawé perjanjian karo wong liyané;

₂yèn kowé kejiret karo tembungmu déwé,

kena jiret karo tembungé tutukmu déwé,

₃terus, tumindaka mengkéné, hé anakku lan luwarana awakmu,

awit kowé wis tiba ing genggemané pepadamu,

lungaa, jèngkènga, lan njaluka kawelasan tenanan marang pepadamu kuwi,

₄mripatmu aja nganti ngliyep,

lan tlapukanmu aja olèh ngantuk,

₅awakmu luwarana kaya menjangan sangka tangané wong mbebedak,

kaya manuk sangka tangané sing mikat.

₆Hé wong males, maranana semut,

mlakuné titènana lan dadia wityaksana.

₇Senajan semut kuwi ora ana sing mimpin,

ora ana sing nata lan ora ana sing nggedèni,

₈ya pada nglumpukké rejekiné ing waktu panas,

lan nyimpen pangan ing waktu panèn.

₉Hé wong males, nganti pira suwéné enggonmu lèyèh-lèyèh,

mbésuk kapan enggonmu tangi turu?

₁₀“Turu sedilut engkas, ngantuk sedilut engkas,

nekuk tangan arep nglèyèh sedilut engkas.”

₁₁Kowé terus bakal katekan kemlaratan kaya wong sing nyerang,

lan kekurangan kaya wong sing nganggo gaman.

₁₂Tanpa guna lan ala

wong sing urip karo tutuk sing goroh,

₁₃sing mripaté kedèp-kedèp,

sing muter-muter sikilé lan nduding-nduding karo drijiné,

₁₄sing atiné ngréka-ngréka sing ala, sing tansah ngrantyam-ngrantyam sing ala,

lan sing njalari tukar padu;

₁₅mulané terus dadakan katekan karo tyilaka,

sedilut waé rusak lan ora bisa dipulihké menèh.

₁₆Nem perkara iki sing disengiti karo GUSTI,

malah pitung perkara sing dadi rereget kanggo ati-Né;

₁₇ya kuwi mripat gemunggung, ilat goroh,

tangan sing ngutahké getihé wong sing ora salah;

₁₈ati sing ngrantyam-ngrantyam sing ala,

sikil sing gelis-gelis marani sing ala,

₁₉seksi palsu, sing ngutyapké tembung goroh,

lan sing njalari tyonkrèhé sedulur.

₂₀Hé anakku, préntahé bapakmu gatèkna,

lan aja ninggal piwulangé ibumu.

₂₁Kuwi kabèh tansah talènana ing atimu,

lan kalungna ing gulumu.

₂₂Yèn kowé mlaku, kowé bakal dipimpin,

lan yèn kowé turu, dijaga,

yèn kowé tangi, bakal diajak guneman.

₂₃Nanging pepakon kuwi dimar, lan piwulang kuwi pepadang,

lan pamelèh sing isi piwulang kuwi dalané urip.

₂₄Bakal ngayomi kowé sangka wong wadon lonté,

lan ilaté wong wadon liyané sing lunyu.

₂₅Aja kayuyun karo ayuné ing sak njeruhné atimu,

aja nganti gandrung awit idepé.

₂₆Awit kanggoné wong wadon lonté,

sing penting kuwi enggoné bisa olèh rejekiné,

nanging bojo wadon liyané nguber nyawa sing gedé regané.

₂₇Apa bisa wong nggémbol geni ing klambiné

lan ora kobong sandangané?

₂₈Utawa apa iya wong mlaku ing sak nduwuré mawa geni,

kok ora kobong sikilé?

₂₉Mengkono uga wong sing nyedaki bojoné pepadané;

ora ana wong siji-sijia sing nggepok wong wadon kuwi,

kok utyul sangka paukuman.

₃₀Maling apa ora bakal dirèmèhké, yèn enggoné maling kuwi

mung awit arep nuruti kepénginané, awit sangka kaliren?

₃₁Lan yèn ketyekel, kudu ngijoli tikel pitu,

apa sak isiné omahé dipasrahké.

₃₂Sapa sing mlaku bédang kuwi tanpa pikiran,

sing nindakké mengkono kuwi ngrusak dèkné déwé.

₃₃Siksa lan kisinan dadi upahé,

kewirangané ora bisa ilang.

₃₄Awit jalusu kuwi panasé atiné wong lanang,

yèn mbales tanpa nduwé rasa welas.

₃₅Wong kuwi ora gelem nampani tebusan apa waé,

senajan pira waé pawèhmu, tetep ora bakal ditampani.