1Hé anakku, gatèkna pituturku,
lan préntahku simpenen ing atimu.
2Préntahku gugunen, mesti kowé bakal urip,
lan piwulangku simpenen kaya irengé mripatmu.
3Talènana kabèh kuwi ing drijimu,
lan tulisana ing papané atimu.
4Kawityaksanan kuwi omongana: “Kowé kuwi sedulurku,”
lan pangertèn kuwi anggepen sedulurmu,
5supaya kowé diayomi sangka wong wadon lonté,
lan wong wadon liya, sing alus bujukané.
6Awit waktu aku nalika ngungak
sangka jendélané omahku, ngintyeng sangka rujiné omahku,
7aku weruh ing antarané wong sing ora nduwé pengalaman,
aku weruh ing antarané para nom-noman ana sakwijiné jaka sing tanpa pikiran,
8mbeneri nyabrang ing sak tyedaké pojok dalan,
njangkah marani omahé wong wadon sing kaya mengkono mau,
9waktuné repet-repet soré,
mbengi sing peteng.
10Lah, terus ana wong wadon metuk,
sing nganggo sandangan wong wadon lonté,
sing lityik atiné;
11grapyak lan tyriwis wong wadon kuwi,
sikilé ora bisa meneng ing omahé:
12sedilut ing dalan, sedilut engkas ing lapangan,
ngadang ing saben enggok-enggokan.
13Wong nom mau terus dityekel lan diambungi,
karo praupan tanpa rikuh lan pekéwuh, ngomong mengkéné:
14“Kula kudu pasrah kurban keslametan,
ing dina iki kula mbayar janjiku.
15Mila kula metu metuk sampéyan,
pantyèn bakal nggolèki sampéyan, lan saiki kula bisa ditemokké sampéyan.
16Ambèn kula wis kula gelari kasur,
kain mori lenan werna-werna gawéan Egipte.
17Ambèn kula wis kula sebari:
mur, gaharu karo kayu legi.
18Hayuk pada ngumbar katrésnan nganti ésuk,
pada sukak-sukak nganakké katrésnan.
19Awit bojo kula ora ing omah,
mbeneri mlaku adoh,
20nggawa duwit sak kantong,
mulihé ijik mbésuk ngarepké mbulané bunder.”
21Wong nom mau dibujuk karo tembungé alus,
digoda karo werna-werna godané lambéné.
22Dadakan wong nom mau terus ngetutké wong wadon kuwi
kaya sapi dituntun menyang pejagalan,
lan kaya wong bodo sing dibanda arep diukum;
23nganti ana panah sing nunjem ing atiné,
ya kaya manuk sing marani jiret karo gelis-gelis,
ora ngerti yèn uripé diantyam ing bebaya.
24Mulané, hé anak-anak, pada rungokna pituturku,
rungokna tembung-tembungé tutukku.
25Atimu aja nganti kegèrèt marang dalané wong wadon kuwi,
aja nasarké awakmu déwé ing dalan-dalané.
26Awit wis okèh wong sing mati karo wong wadon kuwi,
lan okèh banget tyatyahé wong sing dipatèni.
27Omahé kuwi dalan sing nuju menyang ndonyané wong mati,
sing medun menyang ing kamar-kamaré pati.
