Wejangan kawityaksanan
1Kawityaksanan apa ora mbengok-mbengok,
lan kapinteran apa ora ngetokké swarané?
2Ing panggonan sing duwur ing pinggir dalan,
ing simpangané dalan-dalan, ing kono enggoné ngadek,
3ing sandingé gapura ngarepé kuta,
ing dalan mlebu enggoné mbengok karo swara banter, tembungé:
4“Hé para wong lanang, kowé sing Tak pituturi,
marang para anaké manungsa, swara-Ku Tak tujokké.
5Hé wong ora nduwé pengalaman, pada nggolèkana kapinteran,
hé para wong ndablek, pada ngertènana kuwi ing sak njeruhné atimu.
6Pada rungokna, awit Aku bakal ngomongké perkara sing jeru,
lan arep mbukak ilat-Ku lan ngomongké perkara sing bener.
7Awit ilat-Ku ngomongké sing bener,
lan duraka kuwi sing njijiki kanggo ilat-Ku.
8Apa sing metu sangka tutuk-Ku kuwi adil,
ora pisan-pisan ana sing mlintat-mlintut utawa goroh.
9Kabèh kuwi tyeta kanggo wong sing pinter,
lan bener kanggo sing nduwé kaweruh.
10Piwulang-Ku kuwi tampanana ngungkuli slaka,
lan kapinteran ngungkuli emas murni.
11Awit kawityaksanan kuwi ajiné ngungkuli diaman,
lan apa waé sing dikepéngini wong, ora ana sing madani.”
12Aku, Wityaksana, nunggal bebarengan karo kapinteran,
lan aku nemokké kaweruh lan kawityaksanan.
13Wedi lan ngajèni marang GUSTI kuwi sengit marang sing ala,
Aku sengit marang kesombongan, gemunggung lan pratingkah sing ala,
uga tutuk sing kebak goroh.
14Pitutur lan panimbang kuwi duwèk-Ku,
Aku sing nduwé pangertèn lan Aku sing nduwé kekuwatan.
15Para ratu enggoné mréntah awit sangka Aku,
mengkono uga para penggedéné enggoné nindakké pengadilan.
16Para penggedéné enggoné kanggonan pangwasa kuwi awit sangka Aku,
mengkono uga para luhur lan sak kabèhé rèkter sak jagat.
17Aku trésna marang wong sing trésna marang Aku
lan wong sing tlatèn enggoné nggolèki Aku, mesti bakal ketemu.
18Kasugihan lan kaluhuran kuwi pangwasa-Ku,
uga banda sing tetep lan keadilan.
19Woh-Ku kuwi ngungkuli emas, malah ngungkuli emas tulèn,
pametu-Ku kuwi ngungkuli slaka pilihan.
20Aku mlaku ing dalané kabeneran,
ing tengah-tengahé dalan keadilan,
21supaya wong sing trésna marang Aku pada Tak wènèhi warisan banda,
lan panggonan simpenané bakal Tak kebaki.
22Aku wis digawé karo GUSTI dadi wiwitan penggawéané,
kanggo penggawéané sing wiwitan ing jaman mbiyèn.
23Aku wis dianakké waktu jaman mbiyèn,
ya ing wiwitan mula, sak durungé bumi ana.
24Aku wis lair sak durungé banyu segara gedé ana,
sak durungé ana sumber-sumberé sing lubèr banyuné.
25Sak durungé gunung-gunung mantyep
lan sak durungé ana puntuk-puntuk Aku wis lair.
26Ya sak durungé Panjenengané nggawé daratan lan ara-ara,
malah durung ana bleduk sing wiwitan.
27Waktu Panjenengané ngrantyam anané langit, Aku ing kono,
ya ing waktuné nggaris sikilé langit ing lumahé segara gedé,
28ya ing waktuné netepké mendung-mendung ing nduwur,
lan waktuné sumberé segara gedé wiwit pada mbludak karo banter,
29waktu Panjenengané netepaké watesé segara,
supaya banyu aja nganti nerak préntahé,
lan ing waktuné masang dasaré bumi.
30Aku dadi anak katrésnan-Né sing
mbarengi Panjenengané,
sedina-dina Aku nggawé senengé atiné,
tansah dolanan ing ngarepé.
31Aku dolanan ing bumi duwèké,
lan para anaké manungsa pada dadi kesenengan-Ku.
32Mulané, hé anak-anak, pada rungokna tembung-Ku,
awit rahayu wong sing pada njaga marang dalan-dalan-Ku.
33Ngrungokna piwulang, mesti kowé dadi wityaksana,
aja kok lalèkké.
34Rahayu wong sing ngrungokké préntah-Ku,
sing sedina-dina pasrah ing lawang-Ku,
lan njaga ing kusèné gapura-Ku.
35Awit sapa sing nemu Aku, kuwi nemu urip,
lan mesti olèh kawelasané GUSTI.
36Nanging sapa sing ora nemu Aku, kuwi ngrugèkké awaké déwé,
sak kabèhé wong sing sengit marang Aku, kuwi nrésnani pati.
