Rum 12

₁Awit kuwi para sedulur, kanggo kabetyikané Gusti Allah, aku mituturi marang kowé, pada pasrahna badanmu kanggo kurban sing urip, sing sutyi lan sing dadi kesenengané Gusti Allah: Ya sing mengkono kuwi pangabektimu sing sejati. ₂Kowé aja mada rupa karo ndonya iki, nanging pada maliha awit sangka pikiranmu sing dianyarké, terus kowé bisa mbédakké endi sing dadi karepé Gusti Allah: Apa sing betyik, sing dadi kesenengan-Né lan sing sampurna.

₃Karo dasar kawelasan sing dikèkké marang aku, aku ngomong marang saben wong ing tengahmu: Aja pada mikirké perkara-perkara sing luwih duwur tenimbang sing pantes kok pikiraké, nanging enggonmu mikir kudu karo sak pantesé, terus kowé pada bisa ngwasani badanmu miturut ukurané pengandel, sing dikèkké karo Gusti Allah marang kowé déwé-déwé. ₄Awit pada kaya badan siji, kita pada nduwèni pérangané sing okèh, nanging ora kabèh pérangané kuwi nduwé penggawéan sing pada, ₅mengkono uga kita iki, senajan okèh, pada dadi badan siji ing Kristus; nanging siji-sijiné kita pada dadi pérangané marang liyané. ₆Ya mengkono kuwi, kita iki pada nduwé pawèhé kasukman sing béda-béda, miturut pawèh kawelasan sing dikèkké marang kita: Yèn pawèh kasukman kuwi kanggo nubuat, tindakna miturut pengandel kita. ₇Yèn pawèh kasukman kanggo ngladèni, ya pada ngladènana; yèn kanggo mulangi, ya pada mulangana; ₈yèn pawèh kasukman kanggo ngélingké, ya pada ngélingké. Sapa sing ngedum-edum, tindakna karo éklasé ati; sapa sing mimpin, tindakna karo sregep; sapa sing ngétokké kawelasan, tindakna karo bungah.

₉Trésna kuwi aja lamis! Pada sengita marang sing ala lan nglakonana penggawé betyik. ₁₀Kowé pada trésna-tinrésnaa kaya sedulur, lan pada ndisik-disikana enggonmu ngekèki hurmat. ₁₁Sregepmu aja nganti kendo, rohmu murup-murupa, lan pada ngladènana marang Gusti. ₁₂Pada bungaha sak njeruhné pengarep-arep, sing sabar sak njeruhné kasusahan, mantepa enggonmu ndedonga! ₁₃Pada mèlua nanggung kekurangané para wong sutyi lan pada ngekèki panginepan! ₁₄Berkahana sapa sing nganiaya kowé, berkahana lan aja kok sepatani. ₁₅Mèlua bungah karo wong sing bungah, lan nangisa karo wong sing nangis. ₁₆Pada nunggala ati ing sak njeruhné uripmu bebarengan; aja mikirké perkara sing duwur-duwur, nanging tujokna uripmu kanggo perkara-perkara sing prasaja. Aja keminter! ₁₇Aja mbales ala marang wong sing nggawé ala; pada nandangana apa sing betyik kanggo wong kabèh. ₁₈Sak bisa-bisané, yèn pantyèn gumantung marang kowé, uripa sing rukun karo wong kabèh. ₁₉Para sedulurku sing ditrésnani, kowé déwé aja nganti pada nibakké balesan, nanging perkara kuwi dipasrahké marang bebenduné Gusti Allah, awit ana tulisan, ngéné: “Balesan kuwi wewenang-Ku. Aku sing bakal mbaleské,” mengkono tembungé Gusti. ₂₀Nanging: “Yèn mungsuhmu kaliren, wènèhana mangan; yèn ngelak, wènèhana ngombé. Awit karo tyara mengkono kuwi, kowé nggawé wirangé, kaya waé numpuk mawa ing sirahé.” ₂₁Kowé aja nganti dikalahké karo sing ala, nanging sing ala kuwi kalahana karo kabetyikan.