Para Rasul 14

₁Ing Ikonium rasul wong loro kuwi ya mlebu ing sinaguké wong Ju lan mulangi, terus wong Ju lan wong Yunani okèh sing pada dadi pertyaya. ₂Nanging wong-wong Ju sing nampik pawartané, pada nggawé panasé atiné wong-wong sing duduk Ju, banjur wong-wong mau pada ora seneng marang para sedulur sing pertyaya kuwi. ₃Mulané Paulus lan Barnabas manggon ing kono nganti sak untara waktu. Wong loro kuwi pada mulangi karo kendel, nanging Gusti nguwatké kabar bab kawelasané kuwi karo ngekèki pangwasa, kanggo nganakké tanda-tanda lan mujijat-mujijat. ₄Nanging golongané wong okèh ing kuta kono petyah dadi loro; sing ngetutké wong Ju, lan sing ngetutké rasul-rasul kuwi. ₅Wong-wong Ju mau uga para pengarepé, bebarengan karo para wong kapir, terus pada setuju bakal nyèksa lan mbandemi rasul loro mau nganggo watu. ₆Bareng rasul-rasul mau ngertèni bab kuwi, terus sumingkir menyang kuta-kuta ing Likaonia, ya kuwi Listra lan Dèrbé lan ing panggonan sak kiwa-tengené. ₇Ing kono pada nerusaké ngabarké Injil.

₈Ing Listra ana wong lanang sing mung lungguh waé, jalaran sikilé lumpuh wiwit lair, durung tau bisa mlaku. ₉Nalika Paulus mulangi, wong lumpuh kuwi ngrungokké. Paulus weruh lan mangertèni, yèn wong mau nduwèni pengandel lan kena diwaraské, ₁₀terus ngomong karo banter: “Ngadeka jejek!” Wong mau terus mlumpat ngadek lan mlaku mrana-mréné. ₁₁Bareng wong okèh weruh apa sing mentas ditindakké karo Paulus, terus pada mbengok nganggo basa Likaonia: “Déwa-déwa wis pada medun ing tengah-tengah kita dadi manungsa.” ₁₂Barnabas diarani Séus, nanging Paulus dijenengké Hèrmes, awit piyambaké sing ngekèki tembungé. ₁₃Imamé déwa Séus, sing tèmpelé ing njaba kuta, terus teka ing gapurané kuta karo nggawa sapi-sapi lanang lan dipatyaki kembang sing arep dipasrahké kanggo kurban, bebarengan karo wong okèh. ₁₄Krungu sing mengkono kuwi Barnabas lan Paulus terus nyuwèk-nyuwèk jubahé lan mblayu menyang sak tengahé wong okèh kuwi karo mbengok banter: ₁₅“Para sedulur, kepriyé kok sampéyan pada nandangi mengkéné? Kita kuwi pada manungsa lumrah kaya sampéyan kabèh. Kita ing kéné kuwi perlu ngabaraké Injil marang sampéyan, supaya sampéyan pada ninggalké tumindak sing tanpa guna kuwi lan terus mratobat marang Gusti Allah sing maha urip, sing wis nggawé langit lan bumi lan segara uga sak isiné kabèh kuwi. ₁₆Ing jaman kepungkur bangsa kabèh enggoné pada mlaku ing dalané déwé, dijarké waé karo Gusti Allah, ₁₇nanging Panjenengané ya tansah ngétokké kawelasan-Né, ya kuwi karo ngekèki udan lan mangsa subur marang sampéyan kabèh sangka langit, lan asilé lemah ing waktuné, marang sampéyan kabèh. Panjenengané ngekèki pangan marang sampéyan lan ati sampéyan kebak karo kebungahan.” ₁₈Senajan para rasul pada ngomong mengkono, nanging mèh-mèh waé ora bisa menggak enggoné pada arep ngekèki kurban marang para rasul kuwi.

₁₉Nanging terus ana wong Ju sing pada teka sangka Antiokia lan Ikonium, sing pada ngojok-ojoki wong okèh, supaya pada mèlu marang wong-wong kuwi. Paulus terus dibandemi watu lan kesèrèt menyang sak njabané kuta, jalaran dikira wis mati. ₂₀Nanging bareng dirubung karo para muridé, piyambaké terus tangi lan terus mlebu ing kuta. Esuké terus lunga menyang Dèrbé bebarengan karo Barnabas.

₂₁Ing kuta Dèrbé kono, Paulus lan Barnabas pada ngabaraké Injil, banjur okèh sing pada pertyaya marang Yésus. Sakwisé kuwi, mulih menyang Listra, Ikonium lan Antiokia. ₂₂Ing kuta-kuta mau, rasul wong loro kuwi pada nguwatké atiné para sing pertyaya marang Yésus lan ngekèki paweling, supaya pada mantep ing pertyaya, uga pada diomongi, yèn sak durungé bisa mlebu ing Kratoné Gusti Allah kuwi, kita kudu nglakoni kasangsarané. ₂₃Ing saben pasamuan para rasul mau pada netepaké pinituwa-pinituwa kanggo pasamuan kuwi, lan sakwisé ndedonga lan pasa, para pinituwa mau pada dipasrahké marang Gusti, sing pada dipertyaya kuwi. ₂₄Sakwisé mengkono terus ndlajahi sak ubengé Pisidia lan terus teka ing Pamilia. ₂₅Ing kono wong loro kuwi pada nggelarké tembungé ing Pérga, terus lunga menyang Atalia. ₂₆Sangka kono pada lelungan menyang Antiokia; ya ing kono kuwi enggoné mbiyèn pada dipasrahké marang kawelasané Gusti Allah supaya wiwit nglakoni penggawéan, sing saiki wis dirampungké kuwi. ₂₇Sak tekané ing kono terus nglumpukké pasamuan, pada tyritani bab samubarang sing wis ditindakké karo Gusti Allah lantaran wong loro kuwi; uga bab enggoné Gusti Allah wis mbukak lawangé pertyaya marang bangsa kapir. ₂₈Wong loro kuwi pada manggon ing kono nganti rodok suwé, nunggal karo para murid mau.