1Kabèh kuwi sakjané wis tak gatèkké ing sak njeruhné atiku, wis tak préksa, ya kuwi yèn para wong bener lan para wong wityaksana lan kabèh sak penggawéané, apa katrésnan apa sesengitan, ana ing tangané Gusti Allah; manungsa ora weruh samubarang sing bakal kelakon. 2Samubarang kabèh kuwi pada waé kanggo wong kabèh; nasipé wong kuwi pada: wong bener apa wong dosa, wong apik apa wong ala, wong sing resik apa wong sing reget, wong sing pasrah kurban apa sing ora pasrah kurban. Wong apik pada kaya wong dosa, kayadéné wong sing sumpah pada kaya wong sing wedi sumpah. 3Ya iki sing kebangeten kanggo samubarang kabèh sing kelakon ing sak ngisoré srengéngé; kabèh wong nasipé pada. Atiné para anak-anaké manungsa kuwi kebak sing ala lan selawasé uripé atiné kanggonan bodo lan pungkasané pada mati. 4Nanging sapa wong sing ijik urip, kuwi nduwé pengarep-arep, awit asu sing urip kuwi luwih apik tenimbang karo singa sing mati. 5Awit wong-wong sing urip kuwi ngerti yèn bakal pada mati, nanging wong mati ora ngerti apa-apa, ora bakal nampa upahé menèh, malah wong pada lali babar pisan marang dèwèké. 6Katrésnané utawa sengité lan mèriné wis ilang suwé lan ing selawasé wis ora nduwé bagéan menèh kanggo samubarang kabèh sing kelakon ing sak ngisoré srengéngé.
7Hayuk, panganen rotimu karo bungah, lan ombènen anggurmu karo senengé atimu, awit Gusti Allah wis suwé seneng marang penggawému. 8Sandanganmu bèn tetep putih lan sirahmu aja nganti ora kok lengani. 9Rasakké énaké urip karo bojomu sing kok trésnani ing selawasé uripmu sing tanpa guna kuwi, sing dikèkké karo Gusti Allah marang kowé ing sak ngisoré srengéngé, awit ya kuwi sing dadi bagéané ing sak njeruhné urip lan penggawéan sing kok tindakké karo ngrekasa ing sak ngisoré srengéngé. 10Samubarang kabèh sing ketemu karo tanganmu supaya ditandangi, kuwi tandangana karo sak kuwaté tenagamu, awit ing ndonyané wong mati sing bakal kok parani ora ana penggawéan, timbangan, kaweruh lan kawityaksanan.
11Aku weruh menèh ing sak ngisoré srengéngé, yèn ing balapan kuwi sing njalari menang duduk banteré mlayu, lan kemenangan peperangan kuwi ora kanggo wong sing kuwat, uga roti kuwi ora kanggo wong sing wityaksana, kasugihan ora kanggo wong sing pinter, lan kahurmatan ora kanggo wong sing paling pinter, awit wong mau kabèh pada gumantung waktu lan pantyèn nasipé mengkono. 12Awit manungsa ora weruh marang waktuné; kaya iwak sing kenèng jaring sing mbebayani, lan kaya manuk sing kena jiret, ya mengkono kuwi para manungsa enggoné pada kena jireté waktu sing mbebayani, ya kuwi yèn pada kena memala karo dadakan.
13Bab iki miturut panemuku ya kawityaksanan ing sak ngisoré srengéngé lan kuwi kanggo aku kétok gedé: 14Ana sakwijiné kuta tyilik, rayaté mung setitik; terus ana ratu gedé sing nyerang lan ngepung lan ngedekké témbok-témbok kanggo ngepung. 15Ing kono ana wong mlarat sing wityaksana, sing bisa ngluwari kuta karo kawityaksanané, nanging ora ana wong sing éling marang wong mlarat mau. 16Mulané aku ngomong: Kawityaksanan kuwi luwih apik tenimbangané karo kekuwatan, nanging kawityaksanané wong mlarat disepèlèkké lan tembungé ora dirungokké karo wong. 17Tembungé wong wityaksana sing dirungokké karo anteng, kuwi luwih apik tenimbangané karo mbengok-mbengoké wong sing kwasa ing sak tengahé para wong bodo. 18Kawityaksanan kuwi luwih apik tenimbangané gaman-gamané perang, nanging wong siji sing kliru bisa nggawé bubrahé perkara okèh sing apik.
